انسان از ناچاری و برای رفع نیازهای اولیه خود در اجتماع و تمدن و نیز برای جلب خیر و سود و دفع شر و زیان به ساختن اعتبارتی مانند مالکیت، ریاست، متعلقات، دارایی ها و سایر اختصاصات می پردازد. این نظام اعتباری در ظرف اجتماع و تمدن موجود است، و آنجا که اجتماعی نیست اعتباری هم نیست، و لذا در نشآت و عوالم سابق بر وجود اجتماعی انسان، و نشآت بعد از مرگ که هیچ گونه اجتماع مدنی در آنها تحقق ندارد، هیچ خبری هم از این معانی اعتباری در آنها نیست. در نتیجه معارفی که در دین در مورد این عوالم وارد شده زبان اعتباری دارد و از حقایقی دیگر حکایت می کند.
باید توجه داشت که مسائل مربوط به جامعه و همزیستی و تعاون، در جایی غیر از احکام قابل طرح نیست، لذا مسائل احکام به زبان اعتبار ادا شده اند.
از آنجا که دین الهی، امور مربوط به نشئه دیگر را مترتب بر مرحله احکام و اعمال می داند و میان آن دو ارتباط برقرار می کند این سوال مطرح می شود که آیا این رابطه حقیقی است یا اعتباری؟ و با توجه به اینکه ما این رابطه را حقیقی می دانیم و وجود ارتباط و پیوند حقیقی میان دو چیز موجب اتحاد آن دو در نوع وجود و سنخ آن می گردد، و از آنجا که موجودات اموری خارجی و حقیقی هستند، پس این پیوندها و ارتباط ها بین موجودات و بین حقایقی که در ورای این امور اعتباری هستند تحقق دارد نه در خود اشیاء و لذا می توان گفت ظاهر دین باطنی دارد.
به عبارت دیگر نظام اعتقادات و عمل که اسلام برای بشریت تهیه و تنظیم نموده است از یک سلسله مقامات روحیه و معنویه سرچشمه می گیرند، که انسان با عبودیت و اخلاص خود در باطن امر در آنها سیر می کند و پس از برداشته شدن پرده غفلت در این نشئه یا پس از مرگ آنها را مشاهده خواهد نمود.
